Pomoc dla partnera osoby dotkniętej depresją
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, w jak wielkim stopniu depresja odbija się ujemnie na jakości związków międzyludzkich. Związek z osobą depresyjną jest obarczony dużym stresem i jest bardziej konfliktowy; częściej zdarzają się w nim nieporozumienia i kłótnie niż w innych związkach. Każdy krok jednej osoby wpływa w sposób nieuchronny na zachowanie drugiej. Jeśli doświadcza się już problemów i trudności, trzeba, pozostając w takim związku, zdawać sobie sprawę, że jest się już prawdopodobnie w fazie „depresyjnego tańca”.
Jak postępować, żyjąc z osobą dotkniętą depresją?
• Nie bagatelizować ani nie starać się wyperswadowywać skarg chorego partnera na brak chęci do czegokolwiek, na złe samopoczucie czy bezsenność. Żadnych tanich rad albo banalnych pocieszeń. Żadnych prób zmierzających do ożywienia, uaktywnienia się osoby depresyjnej, jeśli pierwsze próby spalą na panewce.
• Sygnalizowane poczucie beznadziejności traktować jako symptom depresji. Dawać realistyczną nadzieję na wyjście z tego stanu.
• Żadnych apeli pod adresem woli w rodzaju „weź się w garść”, „chcieć to móc”. W zamian za to dawać odczuć, że bliska osoba nie jest nieudacznikiem i że nie ponosi winy za swój obecny stan.
• Nie apelować do takich cnót jak wiara czy odpowiedzialność.
• Podejmować decyzje za osobę znajdującą się w ciężkiej depresji; dla niej konieczność decydowania wiąże się z trudnością i cierpieniem. Kierować nią spokojnie, pewnie. Jeśli trzeba, załatwić wizytę u lekarza i zaprowadzić ją tam.
• Absolutnie nie dopuścić do podjęcia życiowo ważnej decyzji (jak np. rozwód, posiadanie dziecka czy zmiana zawodu), gdy partner znajduje się w fazie epizodu depresyjnego.
• Tylko w niewielkim zakresie wyręczać w domowych czy zawodowych obowiązkach (poza wypadkami ciężkiej depresji). Nie wprowadzać żadnych zmian w dotychczasowym trybie życia. W przypadku wyraźnej depresji nie wyjeżdżać na wakacje.
• Okazać współczujące rozumienie, jeśli partner ma trudności z uporaniem się z czymś; pomagać i wspierać w wypełnieniu wyznaczonych realistycznie obowiązków. Podkreślać pozytywnie to, co partnerowi udało się wykonać, lecz unikać przesadnie tryumfalnego tonu.
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, w jak wielkim stopniu depresja odbija się ujemnie na jakości związków międzyludzkich. Związek z osobą depresyjną jest obarczony dużym stresem i jest bardziej konfliktowy; częściej zdarzają się w nim nieporozumienia i kłótnie niż w innych związkach. Każdy krok jednej osoby wpływa w sposób nieuchronny na zachowanie drugiej. Jeśli doświadcza się już problemów i trudności, trzeba, pozostając w takim związku, zdawać sobie sprawę, że jest się już prawdopodobnie w fazie „depresyjnego tańca”.
Jak postępować, żyjąc z osobą dotkniętą depresją?
• Nie bagatelizować ani nie starać się wyperswadowywać skarg chorego partnera na brak chęci do czegokolwiek, na złe samopoczucie czy bezsenność. Żadnych tanich rad albo banalnych pocieszeń. Żadnych prób zmierzających do ożywienia, uaktywnienia się osoby depresyjnej, jeśli pierwsze próby spalą na panewce.
• Sygnalizowane poczucie beznadziejności traktować jako symptom depresji. Dawać realistyczną nadzieję na wyjście z tego stanu.
• Żadnych apeli pod adresem woli w rodzaju „weź się w garść”, „chcieć to móc”. W zamian za to dawać odczuć, że bliska osoba nie jest nieudacznikiem i że nie ponosi winy za swój obecny stan.
• Nie apelować do takich cnót jak wiara czy odpowiedzialność.
• Podejmować decyzje za osobę znajdującą się w ciężkiej depresji; dla niej konieczność decydowania wiąże się z trudnością i cierpieniem. Kierować nią spokojnie, pewnie. Jeśli trzeba, załatwić wizytę u lekarza i zaprowadzić ją tam.
• Absolutnie nie dopuścić do podjęcia życiowo ważnej decyzji (jak np. rozwód, posiadanie dziecka czy zmiana zawodu), gdy partner znajduje się w fazie epizodu depresyjnego.
• Tylko w niewielkim zakresie wyręczać w domowych czy zawodowych obowiązkach (poza wypadkami ciężkiej depresji). Nie wprowadzać żadnych zmian w dotychczasowym trybie życia. W przypadku wyraźnej depresji nie wyjeżdżać na wakacje.
• Okazać współczujące rozumienie, jeśli partner ma trudności z uporaniem się z czymś; pomagać i wspierać w wypełnieniu wyznaczonych realistycznie obowiązków. Podkreślać pozytywnie to, co partnerowi udało się wykonać, lecz unikać przesadnie tryumfalnego tonu.
